Dag-23 Vrijdag 10 juni

Mering-Ballmertshofen  96 km.

De dag begint met een knalblauwe lucht. Alle kleding is inmiddels droog. We vertrekken met goede moed vanuit ons onderkomen, richting Dillingen.

We rijden door het gebied van Hartsfeld, wat deel uit maakt van de Europese waterscheiding: aan de Noordzeekant komt neerslag via Jagst, Neckar en Rijn tenslitte in de Noordzee terecht; aan de zuidzijde zakt al het water aanvankelijk in de kalsteenbodem. Aan de oppervlakte zijn geen beekjes te zien, maar ondergrondse stromen voeden beekjes die uitmonden in de Donau, die uiteindelijk in de Zwarte Zee uitmondt.

We fietsten over een 20 km lang gravelpad, waar we van te voren wat tegenop zagen, maar wat uiteindelijk een prachtig pad bleek. Een drinkwaterbekken, stuwdam, visstekken.  We passeren een schaapskudde met herder over de groenstrook van een buitenwijk van Augsburg. Bij onze koffiestop in Gertshofen hebben we er op een terras voor het gemeentehuis vrij zicht op hoe bruidsparen en hun familie zich verzamelen om op hun beurt te wachten de draaideur door te mogen gaan. 

De route ging vandaag voor het grootste gedeelte over vrij liggende fietspaden, b.v. over een voormalige spoorlijn. Bij Dillingen staken we de Donau over waarbij we het bekende lied veranderden: 'Ein Donau zo braun, so braun, so braun...' Dillingen is een aantrekkelijke plaats om aan te doen. Het heeft een slot dat je inmiddels niet meer kunt bezoeken omdat de belastingdienst er in gehuisvest is.

Na Dillingen rijden we door een landschap dat in scherp contrast is met de bergen die achter ons liggen. (De velden klaprozen zijn blijvend). In een rustieke herberg in Ballmertshofen strijken we neer voor de komende nacht. Achter het gebouw stroomt een brede beek met helder water waarin we de forellen zien zwemmen. Op de oever is een zwanenpaar en hun 4 jongen druk met elkaar in het geweer. Waarschijnlijk valt er wel eens een stukje brood te verschalken uit een van de ramen.