Schotland culumba route deel1

Columba deel-1

Schotland voorbereiding

Donderdag 2 mei 2013

Ons plan is om 28 mei te vertrekken om door Schotland te fietsen , wij proberen zoveel mogelijk de Columba route te volgen. (De route volgt de sporen van Iers/keltische missionarissen in de 5e en 6e eeuw) St Columba was een Ierse monnik, die in de vijfde eeuw in een klein bootje met twaalf getrouwen op het Schotse eiland Iona een klooster stichtte (in Zuid- en West-Schotland zijn tal van herinneringen aan St Columba aan te treffen). Van daaruit werd Schotland gekerstend en in 639 stichtte men een klooster op het eilandje Lindisfarne (Holy island) voor de kust van Oost-Engeland ter hoogte van Berwick upon Tweed. Lindisfarne werd het spiritueel centrum van Noord-Engeland in de zesde en zevende eeuw en het uitgangspunt voor de missionering onder de Friezen en Saksen in Noord- en Oost Nederland. Grofweg zou men kunnen zeggen dat de romeins-christelijke beschaving via Ierland, Schotland en Noord-Engeland met St.Willibrord de lage landen bereikte. De fietsroute probeert in de sporen van de opmars van de romeins-christelijke beschaving te treden. Momenteel de route aan het uitstippelen en op de gps , leesbaar te maken, ook de dag etappes worden bekeken in Google Earth om zo ook een inzicht te krijgen in het landschap en de moeilijkheidsgraad van de route. Tevens wordt bekeken of er onderkomens zijn op ,of aan de route . De fietsen worden in orde gemaakt ,en er is een begin gemaakt met het fietsen van de kilometers, door het koude weer trok het maken van km niet echt aan.Kleding bekeken en indien nodig aangepast. De dagetappes zullen tussen de 80 en 100km lang zijn dit zal mede afhangen van de bezienswaardigheden en overnachtingsplaatsen

Inmiddels met corrie en gerrit al wat km  gemaakt , rit van 75/85 km dit om ook met het fietsen aan elkaar te wennen . Inmiddels voor de eerste dagen ook B&B besproken en een enkel hotel.

Op 12 en 13 mei 'bergtraining' rondom de Posbank, dat viel mee. De regen was erger.

De laatste voorbereiding in volle gang fietsen in orde gemaakt , tassen al vijf keer in en uitgepakt ,wat hoeft bij nader inzien toch niet mee. Aan het eind kom je tot de conclusie ,dat wat je de eerste keer hebt ingepakt toch wel de goede volgorde is. Gps in orde gemaakt, route en bezienswaardigheden zover als het met ons beperkte denkraam mogelijk is opgeslagen.

Eerste dagen  Columbaroute 2013.

Start dinsdag 28 mei.

Om 8 uur rijden we van huis weg richting Zwolle, de fietsen achterop de auto. Gert brengt ons naar Zwolle waar we de trein naar Amsterdam Centraal nemen. We zijn prachtig op tijd. Als we bij het postkantoor de fietsen afladen komen Gerrit en Corrie op de tandem al snel in zicht. Ze hebben de gang er goed in en hebben er duidelijk zin in. De Sprinter is keurig op tijd en we installeren onze stalen rossen op het daarvoor bestemde balkon. Gelukkig konden we vertrekken van het eerste perron en hoefden geen hoge trappen over met onze zware ladingen. Zie maar eens een tandem in een klein liftje te krijgen. De stoptrein vraag wel wat geduld, maar voordeel is dat we rustig kunnen blijven zitten tot ons eindpunt. Daar is op navraag een lift voor 2 fietsen plus personen voorhanden en we komen dus makkelijk beneden en bij het IJ aan. Wel eerst een poortje zoeken waar de fiets met bagage en al door kan. Na een slok koffie aan het water zijn we op weg naar IJmuiden. We hebben tijd genoeg. Na een half uur hebben we Amsterdam achter ons gelaten en is het ruimer en minder druk om ons heen. De wind is Oost. De Ierse reiszegen die Corrie en Gerrit die morgen gelezen hebben komt helemaal uit; we hebben de wind in de rug. De Princes Seaways naar New Castle ligt al aan de kade, maar we moeten na het inschepen nog een uur wachten voor we aan boord mogen. Alle fietsen worden achter elkaar aan de zijwand gebonden. Rien staat voorop en Adri helemaal achteraan een lange rij. Om half zes gaat de scheepstoeter en varen we het zeegat uit. Het water is een blijft een beetje woelig. We hebben een lichte dronkenmansgang over ons. Na een zonnig begin van de reis is er tegen de avond zeemist opgestoken. Het buitendek lokt niet meer. Een patrijspoort missen we in onze binnenhut niet. Bovendien is er dit keer weinig overlast door stampende motoren.

Woensdag 29 mei - 85 km. Na een stevig zeemansontbijt aan boord rijden we om 9 uur Engelse tijd de kade van New Castle op.We concentreren ons op links rijden. Het moet wel even wennen, vooral het oversteken. De gps voert ons al snel weg uit de drukte, naar groene routes waar mensen joggen, honden worden uitgelaten, een moslima stiekem zit te roken in een hoekje. Wat is New Castle uitgestrekt over diverse hoogtes. We klimmen en dalen, en zijn enkele uren verder voor we ook de industriegebieden achter ons hebben liggen. Het is laag water in de getijdenrivier de Tyne, er rest maar een kleine stroom in de grijze zeeklei. Er hangt een lage bewolking, echt regenen doet het niet veel, maar de wind is fris. Aan de Tyne drinken we bij een tuktuk een beker koffie. Gerrit gaat een gesprek aan met de eigenaar. De man komt ons even later nog achterna naar de kade en laat trots twee kleine souvenirklompjes zien, die hij van een Hollandse klant had gekregen. Ze hangen nu in de tuktuk. Het wordt een pittige tocht met heftige klimpartijen van 10 tot 12 procent. Gelukkig zijn ze vaak kort. Een enkele keer wordt het lopen met de fiets en tandem. We kijken uit naar de oversteek van een spoorbaan bij Hexam. Volgens google-earth zou hier een smalle trap zijn aan twee kanten van de rails als oversteekplaats voor voetgangers. Aan het materiaal te zien blijkt dit pas vervangen door een stalen hek van recente datum. We komen er vlot doorheen. Toch wel een beetje een teleurstelling dat het geen spectaculaire klauterpartij is geworden, die vastgelegd is voor het nageslacht, om de fietsen en bagage over te brengen. Voor de rails waarschuwt een bord:”Look, listen en beware of trains“. Een eindje verderop de route gaat het op dezelfde manier terug naar de andere kant van de spoorbaan. Op Nederlandse wijze zou, denken we, toch wel het fietspad doorgetrokken zijn in plaats van 2 gevaarlijke oversteken! We maken verder geen lange stops en om vijf uur komen we aan bij het gastvrije Coachhouse, de B&B in Bardon Mill waar Rien en Adri een Hayloft mogen betrekken. Gerrit en Corrie krijgen de benedenwoning van de verbouwde schuur. De woningen zijn zeer goed voorzien van de benodigdheden en gezellig kneuterig ingericht met frutsels van allerlei aard. De tuin is een plaatje met elfjes en een heus paaseiland, compleet met een klein formaat beelden.

Donderdag 30 mei. - 78 km Na een full English ontbijt zijn we weer op weg. De dag begint wat somber, maar dat zal nog anders worden. Het wordt weer flink klimmen en dalen, maar het went al meer! De wegen zijn soms niet al te best. Bij sommige afdalingen is het erg uitkijken. Je zit als je niet oppast op 70 km per uur en de weg is nogal eens in slechte conditie. Als je de Hadrian Wall-route rijdt, is het bezoek aan een van de musea een must. We zien een film in 3D over de Romeinse belegering van Engeland en de strijd met de Schotten die door de Romeinen verloren wordt. Ze lossen het op door een muur te bouwen van west naar oost. De Schotten kunnen ze vergeten! We zien o.a. hoe de uitdrukking “de gelederen sluiten zich” in die tijd gestalte kreeg in het gebruik van hun schilden door de Romeinen. Er kon geen Schotse speer meer door! Het landschap wordt opener, maar blijft ‘hilly‘. De wind heeft meer vat op ons. Er valt veel te genieten van bloeiende bermen. Er staan veel naar we aannemen wilde hyacinthen in blauw en paars. Daar mooie donkere koekoeksbloemen bij en met witte pinksterbloemen heb je een plaatje. Appelbloesem is hier nog volop. Lammetjes lopen nogal eens los, uitgebroken uit de wei en bij onze nadering zenuwachtig roepend om hun moeder. We bekijken een Engelse schapenscheerder aan het werk. Drie schapen zitten in de wacht, klem in een of ander vehikel. Degene die aan de beurt is valt er weerloos uit. In Gretna Green aangekomen moeten ons natuurlijk laten vereeuwigen voor het huis van de blacksmith die de z.g. runnaway huwelijken sloot. Het is maar goed dat we een lunchpakket meekregen, voor 4 uur ‘s middags hebben we nog geen winkel gezien! Om half zes komen we aan bij ‘The old Directory’ in Annan.

Dag -4 Vrijdag  31 Mei  Annan -Castle Douglas  70 km

Nou ja, het wordt nu al afgezaagd, wederom een  zeer uitgebreid ontbijt. Om half negen gestart vanuit Annan . Prachtig weer, wind niet al te fors, we hebben er weer zin in. De aanloop voert ons over redelijke en vlakke wegen, en we nemen er ons gemak van. We fietsen met blote benen en de wind is gunstig. Kortom we schieten lekker op . In Ruthwell een kerkje bezocht. Echter, er was een begrafenis en het leek ons niet kies om ons daar te laten zien. Wel foto`s genomen van de buitenkant. En snel weer verder om na ongeveer 10 km het Caeverlock Castle met een bezoek te vereren. Het was er gezellig met veel kinderen op schoolreisje. Adri en Gerrit hebben het kasteel van binnen bekeken en het was de moeite waard. Of het de ponden waard waren is een ander item. Na  deze onderbreking weer een half uurtje doorgereden en in de zon een mooie picknick plaats gezocht en gevonden aan een vervallen jachthaventje. Verder maar weer naar Dumfries, waar we elkaar  kwijt raakten. Na lang aarzelen en wachten toch maar besloten om door te fietsen naar Castle Douglas, onze overnachtingsplaats. Want ook met onze moderne communicatie middelen kregen we geen contact.
Pas toen wij Adri, Rien in Castle  aankwamen kregen we verbinding. Na een half uurtje werden we weer met elkaar verenigd, toch wel een opluchting. En goede maaltijd genoten, nog even internet afsnuffelen en dan te  kooi.

Dag -5  Zaterdag  1 juni 2013

 Castle Douglas- Newton Stewart  67 km

Vanmorgen een continental ontbijt. Je fietst daar wel makkelijker op maar niet zo lang. Je kunt dan toch maar beter een stevig “full Scottisch breakfast “ nemen. Om 9.00 uur de fietsen uit de koelcel en op de pedalen. Er is keuze uit 2 routes naar Newton Stewart 
: we nemen de bovenste route. Die is te bekorten maar dan met 17 km grove steenslag. Dat laatste doen we ( na een kort proefritje) toch maar niet. Onderweg drinken we koffie bij een klein cafeetje alwaar de waard, een echte Schot, zeer vrolijk werd bij het bestellen van 4 zwarte koffie. Hij vond het maar raar (aangeschoten?) We hebben een mooi dorpje gezien door bovenlangs te gaan …..
Imposante heuvels en dalen, het is op en af. Wind op de kop en beuken. We eten een ongesneden brood met   ….. In lekkere plakken. Toen begon het te regenen. Dat was de eerste regenbui in 4 dagen. We waren goed en wel in de pakken of het werd weer droog. We waren vlot in Newton Stewart. We verkennen te voet het plaatsje en komen weer in het Crown hotel. De kamer (foto) hadden we inmiddels op orde.

Dag-6 Zondag  2 juni Newton Stewart - Ayr, 75 km

 Het is net als gisteren een nacht geweest met hindernissen, door een disco als naaste buurman.
De zon laat zich weer volop zien vanmorgen. De wind is fris en redelijk straf. We zijn een kilometer op weg als we langs de Monigaff Church komen. Het zal nog een tijd duren voor de dienst begint. Op onze vraag of we een kort bezoek aan de kerk mogen brengen worden we hartelijk uitgenodigd. Men is volop bezig met voorbereidingen. We krijgen een korte rondleiding en Gerrit zingt een kyrië, begeleid door de pianiste. Met zware bas laat hij het zelfs in het Russisch horen.
We stappen weer op de fiets, want de tocht is nog lang en van heftig kaliber
Door dichte bossen, prachtige blauwe bloemenvelden verscholen tussen de bossen is het prachtig fietsen. Wat ons opvalt is de leegte en stilte van het landschap. We volgen de loop van een riviertje die ons door het National park Galloway voert. Via en bijzonder kruis fungerende als wegwijzer gaan we richting Crosshill , zoals de naam al doet vermoeden dwars over ,tussendoor en nog eens weer over  de top. De algemene conclusie: een wel erg pittig tochtje. Via Maybole gaan we op weg naar onze eindbestemming in Ayr.
Om even aan te geven hoe zwaar het was ik heb gedeeltes in de eerste versnelling moeten fietsen, dat overkomt me tot op heden niet zo vaak. Adri fietste meestal van me weg maar vergeleken met onze trip door Noorwegen was het verschil wel heel klein. Ik heb haar zelfs nog een duwtje moeten geven ,ze durfde namelijk niet langs een stel loslopende koeien met kalf en kon niet weer op gang komen, het was te steil.
Bij het binnenkomen van Ayr wordt al gauw duidelijk wie hier de grote beroemdheid is/was: de schrijver/dichter Robert Burns, die hier geboren werd. We bezoeken zijn graf en zien vanaf de straat zijn geboortehuis. Niet lang daarna bereiken we de boulevard van Ayr. Nu op zoek naar de B&B. Eenmaal gevonden blijkt onze reservering dubbelgeboekt, maar de gastvrouw heeft een ander onderkomen voor ons geregeld even verderop. Het blijkt een goed alternatief.

Dag-7

Maandag  3 juni Ayr-Brodick  op het eiland Aran   48 KM

Als we wakker worden lijkt het er op dat we in regenkleding zullen vertrekken, maar na het ontbijt is het al weer opgeklaard. We nemen afscheid van onze gastvrouw die ons uitdrukkelijk verzoekt om op hun site een recentie te plaatsen. Dit zullen we zeker doen, het was een perfect onderkomen. Het wordt een rustig dagje. We kunnen er alle tijd voor nemen de boot te halen van kwart over drie naar Aran. De weg voert door een prachtig natuurgebied, afwisselend langs het water en steeds weer golfbanen. Soms worden we even een plaatsje door gevoerd. Op een van de banen beginnen drie oudere heren aan hun golfcource. We stoppen en kijken toe. Op mijn vraag of ik een foto mag maken : “O, yes, dear!” en ze poseren monter op een rij. Nog een praatje over de moeilijkheidsgraad van de baan.. Ze leggen er de nadruk op dat ze maar amateurtjes zijn. Dat blijkt als één van hun maten de afslag tot drie maal mist, onder gelach nemen we afscheid. Verder maar weer. Het fietsen langs de vlakke wegen is toch ook wel lekker, even niet de benen en ademhaling onder hoogspanning. De moeilijkheidsgraad van de route zijn de hekken en poortjes, met de tandem is het lastig passeren. Eenmaal zit er een hek echt op slot , waarom ??? En moet de tandem met vereende krachten over het poortje c.q hek worden getild. Om twee uur zijn we in Ardrossan, waar we aan het water de komst van de ferry afwachten. Om ongeveer half vier vertrekt de ferry met enige vertraging, de tocht naar Brodick (Aran) duurt een klein uurtje. Op Aran aangekomen nog een pittige klim naar de B&B waar onze Hollandse gastvrouw ons staat op te wachten. Uitgebreid neemt ze de tijd om ons wegwijs te maken. Ze vermeldt, dat de weg om de zuid op het eiland afgesloten is voor alle verkeer. We besluiten om hier op Arran twee nachten te blijven . Na het gebruikelijke Lager bier ,en Guinnes voor de dames , bespreken we in het gastenverblijf een B&B  voor de woensdagnacht, dit blijkt een hele tour te zijn; alle B&B zijn vol geboekt. Uiteindelijk vinden we met behulp van onze gastvrouw een B&B iets buiten Tarbert.
Tarbert ligt weer op een ander eiland, morgen dinsdag eerst maar eens Aran op de fiets verkenne

Dag-8

 Dinsdag 4 Juni  verkenning met de fiets op het eiland Arran.

Hoe is het berijden van een tandem in dit Schotse landschap? Eerst maar stuurman Gerrit: met volle bepakking, volle bidons en een volle maag is het op een vlakke weg goed te doen. Wanneer de hellingen naderen en dan ook het percentage stijging de 12 tot 15 % nadert dan moet je vol aan de bak. De snelheid neemt af en en het zweetvolume toe, de ademhaling wordt pompend en de gedachten afstompend. Goed opletten want alle Schotten rijden aan de verkeerde kant (en wij ook). 
Het dalen hierna gaat hard zo’n 63 km/ uur maar helaas  kort. De remmen zijn betrouwbaar en de fiets loopt als een trein. Zonder bepakking gaat het iets beter bergop maar het dalen minder snel. Het blijven venijnige klimmetjes (kuitenbijters). Afzien is de term, ga je langzamer dan 4 k/u bergop dan wordt de bestuurbaarheid minder stabiel. Je kunt dan beter gaan lopen. 
De stoker: Corrie heeft bij de zware klimmen veelal voorovergebogen naar het wegdek gekeken, het hoofd naar beneden en verstand op nul. Kortom tandemrijden is in Nederland een genoegen maar bergop moeizaam en bergafwaarts  als vanzelf.
De rondtoer op het eiland Arran is 48 km lang, duurde zo’n 3 uur en 20 minuten zuivere fietstijd, met een gemiddelde van 14,4 km/uur en max 65 km/u bij het dalen. 
Het is een route van mooie vergezichten en afwisselende doorkijkjes over zee, dit deel van Arran doet een beetje aan de Middellandse zee denken. Een bolle steile rots in zee  blijkt bij navraag een markering te zijn halverwege de afstand tussen Ierland en Schotland en heeft als bijnaam ‘the potato’.

Dag-9 Woensdag

5 juni 2013

Woensdag 5 mei  44 km

Vertrekken uit Brodick en nemen afscheid van twee dagen Allandale House van de Nederlandse Ann Keizer en de voertaal moet weer Engels worden.  Nog even iets over Ann: Adri kreeg de slappe lach omdat de BB eigenaresse om de 10 tellen aan tafel kwam. Twee Schotse dames kregen de slappe lach omdat wij zo “schots”en scheef  ontbeten en ook zovéél. We gaan richting Claonaig (24 km) en moeten daar met een ferry naar het eiland Kintayre. Dan nog naar Tarbert (20 km) We komen bij de B&B in een mooi oud huis met uitzicht over een  grote baai. Onderweg  kwamen we iets tegen wat jullie niet weten nl.dat Corrie een landgoed en een dorp bezit met haar eigen naam, (een kroeg met de naam Corrie ‘s Inn konden we niet vinden). Onderweg veel collega-fietsers, we wisselen daarmee veel belevenissen uit. Er rijdt zelfs een 2e tandem rond op Arran en op iedere ferry ontmoeten we een ’hondje in camper’ zo’n enorme Keffer als de baas weg is.
We besluiten de dag met een maaltijd: ’Good Old Fish and Chips with salad. 

Dag-10   Donderdag 6 juni 2013

 Donderdag 6 juni   87 km

We vertrekken vanuit Tarbert uit de B&B  met stralend weer. We rijden langs witte kiezelstranden; prachtige vergezichten over een hooggelegen weg langs een stralend blauwgroene zee. Het is een pittig begin. Maar we vermoeden nog niet wat ons te wachten staat; Schotland lijkt te bestaan uit  een aaneengesloten gebied van natuurreservaten. De route leidt ons over een landgoed van een zekere landlord, prive terrein.  Er bestaat enige onduidelijkheid over de te volgen route , maar we gaan op weg. Twee smalle asfalt stroken markeren het pad, afgewisseld met diepe kuilen. Plotseling staan we voor een helling van minstens 25%. Adri staat halverwege stil en moet moeite doen om niet terug  en om te vallen. Ik kan haar te hulp schieten en met vereende krachten sleuren we haar fiets naar boven. Ik probeer nog een stukje te fietsen maar sla bijna achterover. Met grote vreze wachten we op Corrie en Gerrit. Allemachtig, wat een gesleur om die tandem boven te krijgen, amechtig hijgend, kreunend en piepend komen we boven. Hier heeft een vooruitziende geest een bankje neergezet, en wat we nog niet weten , er komen nog twee van zulke beproevingen. Langzaam gaan we de geleidelijk lopende afdaling in, ook hier is het oppassen. De kuilen in de asfalt stroken zijn van een dusdanig gehalte, dat men je nooit terug vond als je daarin geraakte. Na zes km was de beproeving voorbij. Wel stoof ons de landlord en lady, die mooi over de squad was gedrapeerd, ons minzaam knikkend voorbij. Bij een veehek moesten we een tijdje wachten op vee dat naar een andere plaats werd gedreven. Verder ging het langs de eerder beschreven baaien en blauwgroene zee. Bij een ‘passing place’ een tijdje gepraat met een Nederlandse die met haar man en kind een dagje rust nam. Ze waren een B&B begonnen in Ford en waren aan een dag rust toe.  Ons drinken raakte op, en bij een volgend dorpje  om water gevraagd. Dit viel nog niet mee. Het dorp was volledig uitgestorven. Hier raakte Gerrit aan de praat met een ouder echtpaar, die ook een tandem bezaten. Als echte locals wilden, of konden ze niet geloven dat wij de voorgaande weg afgelegd hadden. Het laatste stuk naar Kilmartin viel mee , ook omdat het grotendeels afdaling was. Bij het canal, die voor de verbinding van glasgow naar de Ierse zee was aangelegd,  was onze laatste rustpauze. Dit kanaal is een waar kunstwerk en bestaat uit een aaneenschakeling van 21 sluizen dit om het hoogteverschil te overbruggen. In Kilmartin aangekomen werden nog enkele toeristische bezocht. Rondom deze plaats zijn diverse oudheden te vinden, zoals een neolithische begraafplaats (grafheuvel), steencirkels met grote opgerichte stenen en z.g. scarved stones, gebeeldhouwde grafzerken van krijgsheren en geestelijkheid, bewaard uit een ver verleden.

Dag 11  Vrijdag 7 juni 2013

Kilmartin- Oban  66km

Vol goede moed vertrekken wij uit het kleine plaatsje Kilmartin, volgens de locale bevolking een niet al te moeilijk tochtje, we beseffen nog steeds niet dat ze alles hier met de auto doen. Het eerste begin is wederom prachtig, het landschap wordt ruwer en er wordt langs een uitgestrekt meer gefietst. De eerste heuvels met behoorlijke stijgingspercentages doemen snel weer op en nopen de tandemberijders tot afstappen en duwen. Af en toe kan ik een handje toesteken, maar dit is maar zeer sporadisch. Er rest ons diepe bewondering uit te spreken voor Corrie en Gerrit; wat hebben die het moeilijk. Edoch ze laten zich niet uit het veld (de bergen) slaan, maar met een kwinkslag en koffie steeds weer verder.

We komen nu weer in een afgelegen gebied met veel cattle grils. Dit houdt tevens in, dat er weer veel gedierte los  loopt. Ook lopen er grote stieren midden op de single roads, maar die hebben gelukkig meer belangstelling voor het andere geslacht van hun soortgenoten. Het traject is zwaar, en bij een kruispunt wachten we op Corrie en Gerrit. Na een tijdje worden we ongerust, we kunnen wel ongeveer een inschatting maken hoe lang ze achter liggen. Het duurt lang dit keer. Gelukkig zien we ze aankomen, behoorlijk aangeslagen. Wat bleek: Gerrit had een riem waarmee de roltas vastzat niet goed bevestigd. De riem is in het wiel(naaf) terechtgekomen, terwijl ze afdaalden met zo'n 55km. De kracht die de gesp van de riem (die gelukkig achter de bagagedrager bleef zitten) was zo heftig , dat de bagagedrager aan een kant krom getrokken was. Ze hebben echt een engeltje bij zich gehad.

We moesten echter verder en door een heftig landschap. Om +/- 18.00 uur kwamen we in Oban aan, waar we onze intrek namen in een Hostel. Maar daarover later meer.

Het hostel wat door diverse mensen als heel goed wordt omschreven bleek een behoorlijk vervallen gebouw te zijn . We kwamen op een kamer terecht voor vier personen, nou  ja het moest maar . na zo'n dag was alles goed. De B&B werd gerund door een stel exoten die uit alle windrichtingen aan waren komen vliegen. Als eerste werd vermeld dat als wij te veel klaagden , we aan de leeuwen werden aangeboden.In het voorhanden zijn collosseum . Al met al veel gelachen om catweazel en zijn staf.

Dag-12 Zaterdag

8 juni 2013

Oban -Iona.

Geen fiets aangeraakt op deze dag want van de stad Oban naar het stadje Craignure op het eiland Mull is een bootocht van een uur. Dan in een bus ( 5 bussen in totaal in collonne; wij bleken een chauffeur met humor te hebben) naar het westelijk gelegen stadje Fionport. Een rijtijd van bijna 1,5 uur op single-track met passing places. Aangekomen in Fionport een half uur met een veel kleinere ferry naar het kloostereiland Iona. Van boord gaan en dan een wandeling van een kilometer en dan staan we voor de beroemde kerk van de Iona community.

Het is moeilijk een indruk op te schrijven: het is een prachtig gerestaureerd complex. We hebben binnen met ons vieren een Kyrie gezongen en een loflied. Toeristisch is het ook zonder hiermee afbreuk te doen aan de sfeer. Twee boten op en af, 5 bussen in en uit aan het eind van de dag hetzelfde. We zijn eigenlijk een dag te vroeg op deze zaterdag. Zondag waren er bijzondere vieringen Columba day. Iets van deze grote viering zagen we aan de groepen die zaterdagmiddag van onze retour-boot aankwamen: bij het aflopen van de ferry wordt door de oudste van de jongeren een houten kruis hoog geheven de wal van Iona op gedragen. We komen tot de conclusie dat we er langer moeten zijn om goed de sfeer van deze communiteit en het eiland van Columba te kunnen ervaren.

Over Columba:

Iona heeft een lange geschiedenis in de Keltische wereld. De Ierse monnik Columba verliet na het bloedbad in 561 Ierland voor Iona. Hij was van koninklijke bloede en in de tijd was het Christendom nog een geloof van koningen en edelen. Columba stichtte op Iona het klooster dat de kern zou worden van een netwerk van kloosters, abdijen en bisdommen in de hele Keltische wereld. Alle eilanden in de wijde omgeving werden door hem bezocht om er de mensen te kerstenen, tot in IJsland toe. En nog steeds wordt hij in Schotland vereerd als hun eigen Schotse heilige.

Dag-13 Zondag  9 juni 2013

 Oban- Inveraray 65 km zuivere rijtijd 3 uur en 36 min, dat is een gemiddelde van 17,8 km/u.

Half vijf in de morgen, plotseling schiet onder de dekens een arm en een gezicht te voorschijn. GERRIT!! die op luide toon aan de slapenden meedeelt  dat hij voor ons een grote pan met brinta gaat klaarmaken. Hij gaat dit doen met melk en jam, bakt het geheel op, en verdeelt het in vier stukken.Na enig over en weer gediscuseer werd toch maar besloten om weer te gaan slapen. Een kort intermezzo.

Deze zondagtocht beginnen we op een betonfietspad met pittige klimmetjes. Wat later over grote asfaltwegen en dat betekent dat de Schotse zondagrijders, sportwagenbezitters, motorrijders en campereigenaren er opuit gaan in eigen land. Gelukkig is er geen vrachtverkeer. De motoren zijn  een ware plaag voor fietsers, van geluiddemping hebben ze hier geen benul. Het tandemkoppel hoeft wat minder vaak van de fiets af.

Aangekomen in Inveraray worden we door de 'Inveraray District Piperband' welkom' geheten met een lange openbare repetitie in het gemeentelijk stadspark aan de haven. Alle doedelzakken worden eletronisch gestemd althans de 3 grondtoonpijpen van de doedelzak van elke speler.

Eeerder onderweg bij een tuincentrum koffie gedronken, we waren daar vroeg. Na ons werd het "druk in de kas". In een postkantoor ontmoeten we een Nederlandse Schot. Ze horen onmiddelijk dat je uit NL komt.

We vinden onderdak in de Creag Dhubh, een luxe landhuis waar de B&B gerund wordt door Janice en Richard  Mac Lugash.

Dag-14 Maandag  10 juni 2013

Maandag  Inverarey- Aberfoyle  65 km

We vertrekken uit het plaatsje Inverarey na eerst nog een grijs kasteel te hebben bewonderd. De tuinen van alle kastelen die we gezien hebben zijn prachtig. Aan het onderhoud van de stulpjes ontbreekt echter nog wel het een en ander. We fietsen op een drukke weg, onderbroken door enkele weg werkzaamheden. Het is oppassen; het asfalt is grof met de nodige gaten. Het weer is goed, temp. 20 graden, stevige wind tegen.

Op een gegeven moment komt er een politiewagen naast me rijden, op luide toon wordt me kenbaar gemaakt dat ik aan de kant moet. Ver voor mij uit lopen Corrie, Gerrit en Adri, zij hadden gezien dat er een zwaar transport aankwam; enorme windturbines. Die wagens konden in een beklimming geen vaart minderen voor een fietser.

Wist ik veel, ik heb geen ogen van achteren, en na enig gefoeter tussen een nederlander en een schotse agent, besloot ik met: oke, oke , ik ga aan de kant. Na een klim van 7km komen we boven op de pas , daar staat een bord met ;  Rest and be Thankfull. Na een tijdje komen ook Corrie en Gerrit boven. Op dat moment gaat een Nederlandse automobilist de fout in. Van de parkeerplaats afrijdend kiest hij de verkeerde weghelft. Het gaat op het nippertje goed, iedereen op de parkeerplaats schrikt zich te pletter door gegier van remmen , en rook die van de banden kringelt. Na een halve liter choco gaan we verder naar Tarbet. Hier vertrekt een klein bootje die ons over Loch Lomond naar de overkant brengt naar Inversnaid, een overtocht van zo'n 45 min. Hier is het eerst enkele trappen opzeulen met de fietsen om vervolgens een stevige klim voor de kiezen te krijgen. Het landschap en de weg  golven voor ons uit. Na een relatief makkelijk laatste stuk komen we bij ons overnachtingsadres, een stijlvol oud landhuis, Greagh ard House met uitzicht op een meertje. De jonge gastvrouw heet ons welkom. Later vernemen we van haar man dat ze fluitiste is. Ze heeft een brede opleiding, bespeelt vele instumenten. Ze heeft momenteel geen baan in de muziek, zorgt voor de kinderen en runt een B&B (Good for the house as well). Hijzelf is handelsreisziger in Whiskey en reist de wereld over. De volgende morgen aan het ontbijt klinkt er zachte barokmuziek. Het past prachtig in de entourage.

Dag-15 Dinsdag   11 juni 2013

Aberfoyle- Fallkirk   78 km

Terwijl we afscheid nemen van onze gastvrouw, begint het licht te miezeren. Zou dit dan de eerste regendag worden???. We gaan op weg voor weer een etappe van ongeveer 78 km.

Het is pittig,  klimmen van drie km lengte zijn geen uitzonderingen, boven op de hoog gelegen delen heb je weinig voordeel van de afdaling. meestal hebben we een harde wind tegen. Alleen in afdalingen die in de luwte liggen loopt de snelheid  op. het is voor de vrienden op de tandem hard werken geblazen, dit geldt ook voor ons , we moeten vol aan de bak. In Fintry aangekomen na een afdaling met snelheden van tussen de 50 en 75 km/uur nemen we een uigebreide pauze, we denken dat we het ergste gehad hebben. Moeten we toch weer een pas over met percentages van ongeveer 10 a 12%. Eindelijk komen we aan een vlakker gedeelte  een gravelpad welke bezijden het Canal loopt. Daarna is het merkbaar dat de grote stad Glasgow zeer nabij komt: na het troosteloze Lennoxtown worden de laatste 5 km van de B822 tot Torrance irritant druk. Na nog een km over het fietspad van de zeer drukke A807 bereiken we het Forth & Clyde Canal. Daar is het plotseling heerlijk rustig als we verder gaan over het jaagpad richting Edinburgh. Dit kanaal eindigt vlak voor Falkirk. Het kanaal gaat over verschillende aquaducten. Het aquaduct over de rivier de Avon met een lengte van 250 m is de op één na langste van het Verenigd Koninkrijk. Het hoogteverschil van 35 m bij Falkirk werd overwonnen met 11 sluizen. Eind vorige eeuw werden de kanalen als millenniumproject drastisch opgeknapt, waarbij de elf sluizen bij Falkirk voor het grootste deel werden vervangen door het indrukwekkende Falkirkwheel, een technisch hoogstandje. Deze draaiende bootlift die een hoogte van 24 m overbrugt, werd in 2002 in gebruik genomen. De kanalen hebben nu een recreatieve functie. Bij falkirk aangekomen noge even zoeken naar een onderkomen ,deze keer hadden wij niet vooraf geboekt. het Parkhotel werd ons onderkomen. het was er goed toeven. Zo eindigde een pittig tochtje om half zeven, een welverdiende droog broodmaaltijd was onze beloning.

Dag-16 Woensdag   12 juni 2013

Falkirk- Edinburgh  52 km

Vandaag een halve rustdag , maar eerst nog een stevige klim om op de route te komen. Vervolgens een donkere tunnel. Deze moeten we lopend nemen , erg glad met kinderkopjes ongeveer 800 m, een geweldige klankkast voor menig lied. Eenmaal dit te hebben overwonnen ,met het windje in de rug langs het jaagpad van het canal. We gaan onder ontelbare brugjes door, waarbij de manouvreerruimte nogal beperkt is, vooral voor de tandem. We passeren mooie aquaducten die uitnodigen voor diverse foto's. Het jaagpad is geplaveid met grove steenslag en maakt het fietsen (lees zitvlak) niet gemakkelijk. Na de onvermijdelijke koffiepauze weer verder richting Edingburgh, waar we tegen half drie aankomen. We rijden al vrij snel tegen een aantal B&B aan, waar we voor twee nachten boeken. Na het douchen nog even de stad ingeweest, een tappa-bar geprobeerd en plannen gemaakt voor morgen (donderdag). Waarschijnlijk wordt dit de Hop on, Hop off bus. Deze voert langs diverse bezienswaardigheden. Voor ons,  Adri en Marinus, zijn er diverse herkenningspunten; we hebben Edingburgh enkele jaren geleden al eens bezocht.

Dag-17 Donderdag  13 juni 2013

Edingburg   rondtoer.

De overnachting in het centrum aan de Gilmore Place. Gisteravond (wo)vonden we daar een batterij aan B&B 's. We konden als 4 fietsmaten niet samen in één huis terecht. Er werd met 2 andere ondernemers onderhandeld en er was een herplaatsing. C&G komen in een huis uit 1720, ingericht als guesthouse met 12 kamers. De ontvangst door een wat 'merkwaardige eigenaar'viel ons op. Zo ook zijn 3 helpers/ bedienden. Ze zijn in vermomming als Schotse kiltdragers in een zwart- rode kleurstelling. Maar één van hen was een Litouwse student. Hij droeg zijn mobieltje bij z'n linkerkous is. De rok heeft geen zakken.

Deze donderdagmorgen begint met een wandeling naar de St John Church en daarna een sight seeing in een rode open dubbeldekker. Zo'n tour door Edinburgh geeft een mooi beeld van de stad. De dames hebben vandaag de regie en leiding van de activiteiten.  Er is zelfs geen overleg meer. Besloten is om de hele ronde door de stad  één keer helemaal te rijden ( dagkaart) daarna een 2e ronde en dan hier en daar uit te stappen. Na de eerste stadsronde is het tijd voor de luch in het park. Het gras is prachtig strak en goed gemaaid met een kooimaaier. De lunhbroodjes bevallen minder en we duiken weer snel de dubbeldekker in. Op naar Edinburgh Castle: een imposant complex waarvan het bezoek zeer de moeite waard is. Hierna een stadswandeling: winkels, standbeelden en kerken.

We bezoeken de High Kirk of St Giles. Van een heel ander orde zijn de straatartiesten waarvan er één aan het jongleren was met stokken, messen en een kettingzaag. De "slachtoffers" werden uit het publiek gehaald.

Tot slot komen we in een pizzeria die een paar jaar geleden door de 'Hardenbergers' was bezocht en nu samen met ons Wapenvelders.

Dag-18 Vrijdag    14 juni 2013

Edingburg-  Innerleiten

Het ontbijt voor de gasten van de 12 kamers tellende BB wordt geserveerd door 3 "gastarbeiders" vermomd met de Schotse kiltrok: zoals eerder gemeld een Litouwer maar ook een Braziliaan en een Spanjaard. Deze laatse is docent geschiedenis in Spanje die hier Engels wil leren. Alle drie werken ze hier om de kost te verdienen en ook om hun studie te bekostigen. De dagrit is 60 km,  in 3 uur en 48 min. echte fietstijd met gem 14,8 km/u.

We vertrekken om 9.30 uur. Edinburgh uit is gemakkelijk met een GPS route maar het blijft opletten in zo'n drukke stad in de ochtenspits. We zijn snel uit de stad via goede fietspaden, we gaan heuvelachtig terrein in of is het bergachtig heuvelterrein. Mooi glooiend landschap met donkergroen, fris groen en lichtgroen. Zwaar zijn de beklimmingen met vandaag windkracht 5 a 6 tegen. We worden op een vermeld punt in de route beloond met op de top een fraai panorama van Edinburgh aan de rivier Forth uitlopend in de grote inham zeewater.

In één van de dalen lagen op de asfaltweg tientallen dode konijnen, slachtoffers van snelle automobilisten. Die wind komt door de dalen aanjagen. In afdalingen halen we maar 29 á 30 km. De hoogte die we overbruggen of liever ondergaan of te boven komen is ca 400 m. Marinus en Adri zijn ons ( C&G) ruim een half uur vooruit. Zij hebben al een tweetal hotels bezocht voor onderdak. Deze waren vol maar ze kregen een BB adres. Dit blijkt een voltreffer: een prachtig verbouwd huis van een gepensioneerd echtpaar uit Edinburgh die nu'buiten wonen'. We worden allerliefst ontvangen met koffie en scones. We kunnen ons opfrissen in luxe kamers en gaan daarna op zoek naar warm eten. 

1e aanvulling M: Gerrit heeft onderweg in Bonnyrigg zich voor 7 Pond door de plaatselijke barbier laten knippen en scheren.

2e aanvulling M: om aan te geven hoe zwaar een etappe kan zijn bijv. die van vandaag van 60 km: de accu van Adri's E-bike was na 60 km leeg. In Nederland doet ze daar zo'n 120-150 km mee.

3e aanvulling G: ik weet dat mijn oudste broer Henk wederom zal opmerken dat het 'recht op echte ontbering' blijft bestaan.

Dag-19 Zaterdag   15 juni 2013

Zaterdag 15 juni , Innerleithen - Kelso - Coldstream, 70 km

Innerleithen werd in het jaar 737 gesticht door St. Ronan, een monnik die met een z.g. coracle, een van dierenhuid en takken gemaakte boot, over de Tweed rondtrok. Later trokken veel monniken over de Clyde en de Tweed via Innerleithen van Iona aan de westkust naar Holy Island aan de Oostkust. Vandaag zullen ook wij de Tweed volgen, al zal het vaker hoog erboven zijn dan op waterniveau.
We worden door onze gastvrouw en gastheer net zo hartelijk uitgezwaaid als we ontvangen werden. Het was een warm onderkomen in Blackcroft House. En weer waren we een dag te vroeg, want dit weekend zou er in Innerleithen een concours zijn van piperkorpsen.
Net op weg, komt Gerrit tot de ontdekking dat zijn bril is achtergebleven, dus nog een keer de steven gewend. De kamer van die nacht blijkt razendsnel al weer op orde gebracht voor de volgende gast.
Als we verder gaan is de lucht dreigend. Volgens onze B&B-houders zou het niet regenen (Just a shower now and than!). En zo blijken de meeste Schotten te denken; we zien er vele in poloshirt de hond uitlaten, niet bang voor een beetje nattigheid. Nattigheid die soms uitgroeide tot een heuse plensbui. Gelukkig was er meestal wel een boom te vinden waaronder we onze toevlucht konden zoeken. Maar de frisse wind bij de afdalingen deed ons toch het regenpak zoeken. Tijdens de opklaringen kon er volop worden genoten van  prachtige vergezichten. We zien een mooie oude Romeinse brug. In de omgeving is nog een Romeins theater en arena te inden. Het landschap (Scottisch borders), deed ons nogal eens denken aan de Eifel. Lieflijk en groen.
Een onderkomen voor de komende nacht bleek niet zomaar te lukken. In Kelso, onze geplande overnachtingsplaats, bleek alles volgeboekt vanwege een hondententoonstelling. (Oh no, we are full! 20.000 dogs in town!). Niet de honden, maar hun eigenaars hielden alle bedden bezet!
Een vriendelijke Guesthouseeigenaar had zo te doen met vier vermoeide fietsers, dat hij stad en land voor hen af wilde bellen om zo voor ons kamers te boeken 16 km verderop in Coldstream. Met de wind in de rug en over de grote weg bleek dit nog een plezierritje. De avondmaaltijd aan de overkant van de B&B in een Schotse pub, werd beregezellig.  Het was er druk met vaste Zaterdagavondklanten. Een oudere inwoner vond  nog net ruimte naast onze tafel en begon tijdens zijn pint een geanimeerd gesprek. Na een foto van de barjuffrouw vertrokken we weer, door de aanwezigen uitgezwaaid als oude bekenden. Na enkele telefoontjes het gelukt voor Zondagavond alvast een slaapplaats te vinden.

Dag-20 Zondag  17 juni 2013

 Zondag  16 juni  Coldstream  Holy Island  Lindisfarne     68 Km

We vertrekken uit het statige en voormalig doktershuis en tuin van Captain Godfrey en Joan Bryson ,  haar persoonlijk paradijs aan de Tweed, zoals ze zelf zegt. We kunnen niet anders dan die kwalificatie beamen.
De dagetappe voert ons met enkele pittige klimmen het dorp uit. Zo vinden we langs de route de ruines van Durham Castle, ooit de residentie van de Bisschop van Durham, een ‘strongpoint‘ uit de 12e eeuw. Het blijkt een bezoekje waard. Informatieborden geven een aardig beeld van het kasteel en de haast koninklijke positie van de bisschop en daarbij behorende macht.
Verdergaand passeren we een  z.g. chainbridge. Enorme schakels dragen de lange brug. Diverse oude bruggen, Romaans en van later datum, zullen we deze dag nog bewonderen. We lijken te zigzaggen tussen het Schotse en het Engele borderland. Daarna naderen we de kustroute richting Holy Island. Op een hoogte, vlak langs de zee worden we door weilanden gevoerd met smalle zandpaadjes, over rommelige splitpaden die ons en de fietsen door elkaar rammelen. Je moet er niet aan denken hier bij nat weer langs te moeten! Snel opschieten doen we niet, maar het uitzicht op de rafelige baaien is schitterend. Het is stralend weer, maar fris. Er staat een stevige wind. Diverse hekken moeten gepasseerd. Na Berwick komt tegen half vier het bord in zicht dat ons verwelkomt naar Holy Island en waarschuwt de getijdentabel te raadplegen. We weten het al, we hebben vandaag de tijd tot 19.15 uur om veilig terug te kunnen keren. Het verwachtte modder ploeteren is niet aan de orde. Een droge asfaltweg met aan weerzijden paarse bloemen voert ons naar het eiland. We moeten ca. 5 mijl  tegen de wind in trappen om er te komen. Het is er druk, maar toch heel wat minder toeristisch dan Iona. Er zijn genoeg rustige plekjes te vinden om de omgeving op je in te laten werken. We bezoeken het parochiekerkje en werpen een blik op en in de ruines van de oude St. Marychurch.

De nieuwere parochiekerk ernaast behoort aan een actieve geloofsgemeenschap. Bij binnenkomst loop je meteen tegen een houten beeldengroep aan, genaamd 'De reis'. Voorstellend zes monniken die met de kist met het lichaam van St. Cuthbert op hun schouders tijdens de aanvallen van de Vikingen Noord Schotland rondreizen, om zo de resten van hun heilige te veilig te stellen. Andere heiligen, verbonden aan Holy Island zijn o.a St. Aidan, stichter van het klooster en school, Wilfrid, Oswald en Columba. Tussen  680 en 720 werden op dit eiland de z.g. Lindisfarne gospels geschreven, ontstaan uit een vermenging van Keltische en locale Angelsaksische stijl. Het kerkje nodigt uit tot een moment van bezinning. Helaas kunnen we er de zondagavondviering niet meer meemaken, het opkomend tij noopt ons eerder te vertrekken. Een Guiness in de biergarten met uitzicht over het water gaat er wel in. We hebben ook dit bijzondere reisdoel gehaald! Nu weer terug richting de Landisfarne Inn. Met de wind in de rug zijn we er zo.
 

Dag=21 - 22 Maandag-Dinsdag

 maandag 17 juni 2013

 Maandag 17 juni, Lindisfarne - Newbiggin, 105 km. (Northumberland)  

Vanaf ‘Lindisfarn’ Inn bij Holy Island hoek A1 vertrekken we zuidwaarts richting de ferry van New Castle- IJmuiden. De boot gaan we niet halen daarvoor is de etappe te lang. We willen het grootste deel  van de km’s op deze dag afleggen, morgen een kleiner deel om op tijd te zijn voor de afvaart.
Gaan voor de derde keer op weg zonder een onderdak te hebben geregeld  en dat zal ons aan het eind van de dag opbreken. De afstand die we afleggen is een reisrecord van 105 km. Een deel daarvan is zoeken  en wenden rond Ashington en Newbiggin naar onderdak Uiteindelijk vinden we  2 BB’s op 500 m afstand van elkaar: A&M in de ‘Captains Lodge’ en C&G in ’The Old Ship’. 
De prachtige tocht door valleien en langs de kust met verrassend liggende baaitjes, rotspartijen en mooie kleine strandjes, over moeizaam begaanbare karrensporen en schapenpaadjes, in de reisgids aangeduid als ‘coastpath’. Volgens ons zijn het BMX-banen want bultje op bultje af met tussenafstanden van ongeveer een meter. De solofietsers gaan hier wat makkelijker overheen., het tandemkoppel zit bij regelmaat “aan de grond” ( onze Friese volgers herkennen zeker de term: ‘Wier sitzen fest am grunde’) Oversteken van kleine getijdenriviertjes die van West  naar Oost lopen, met op de oevers een laag mul zand. Hekken open en weer dicht anders gaan de schapen naar het land van de buren. De overgang van deze mooie Oostkust naar de industrieterreinen van Ashington , met oa reuzengrote windmolens en rokende schoorstenen, is groot. 
We hebben bijna 3 weken mooie wegen maar ook zeer slecht onderhouden wegen bereden. Klappen in gaten zo hard dat we dachten …. dit wordt een lekke band, maar nee. Wel op deze dag heeft uitgerekend de meest ervaren fietser van ons kwartet 2 x achter elkaar een lekke band  in een tijdsbestek van één uur. Tweemaal wiel eruit, nieuwe binnenband omleggen en vooruit maar weer.
De reisgids vermeldde dat er voldoende BB’s waren op deze route maar dat hebben wij niet zo ervaren. Dat koste ons zo’n 20 km extra zoeken naar een bed. Het kwam goed uit dat de plaatselijke Pizzeria tot 22.00 uur open was. We slapen daarna slecht.
De volgende ochtend Dinsdag 18 juli treffen we elkaar op het dorpsplein:: we gaan op weg naar de boot en dat is zo’n 40 km te gaan.
Na drie weken naderen we New Castle vanuit het noorden: eerst zien we de machtige witte vuurtoren, daarna zwemstranden, uit zee oprijzende rotsen, voorname koopmanshuizen, brede promenades, dan de zeehaven met de zeilboten en de grote veerboot naar IJmuiden. 

Na inchecken werden we verzocht onze rossen in een fraai fietsenhokje te plaatsen. Daar stond een Schotse terminalmedewerker naar de fietsen te kijken en hij stelde de bekende vraag waar we vandaan kwamen. Ik vertelde dat we deels de Columba route gefietst hadden van New Castle naar Newton Stweart via Aran naar Oban, Iona, Edinburgh. Berwick, Holy Island.
Hij vroeg: In hoeveel tijd? Ik antwoordde: in 3 weken met maar 1½ dag regen.
Zijn reactie: “….you are blessed men”  

Dag-23  Woensdag  19 juni 2013

Woensdag 19 juni  aankomst IJmuiden, fiets naar CS Amsterdam, trein naar Zwolle.

 Adri en Marinus  vanaf Zwolle fietsend naar Hardenberg.

Corrie en Gerrit met nog een laatste klim (IJsselbrug)  naar Wapenveld. ( maar die was zwaar: de trappers van de tandem stonden ongelijk, we hebben in A'dam de ketting er niet goed opgelegd )

 We zijn weer thuis .

Fietsen in Schotland,  is dit te doen  en wat staat ons te wachten aangaande het weer en de omgeving? Deze vraag werd ons gesteld door onze vrienden, Corrie en Gerrit. Wij  als redelijk ervaren fietsers A&M konden hier geen passend antwoord op verzinnen, het moest maar gebeuren. Goed voorbereid (??) gingen we op pad.

 De eerste dagen langs de Hadrian Wall waren zwaar door de korte maar gemene hellingen met forse stijgingspercentages. Maar het landschap maakte veel  goed, het weer was prima in orde , ideaal fietsweer. Bezijden de westkust werd het fietsen lichter, de hellingen werden langer, de stijgingspercentages minder fataal. De kustwegen waren schitterend om te fietsen. Hoogtepunten het duw-,  sleur- en trekwerk op single tracks langs de kust.  Het was zwaar voor C&G; de tandem wilde niet wat zij in gedachten hadden. Er werd echter doorgezet, s’ avonds na een goede maaltijd en de nodige …. was al het leed weer vergeten ( korte memorie van de fietsers) . Voor Corrie gold: eerst maar Oban halen dan zien we wel verder. Na Iona werd er niet meer over opgeven, of over andere alternatieven nagedacht. Er werd vanzelfsprekend aangenomen, dat het gehaald zou worden.

Het landschap,  de bezienswaardigheden, de natuur met prachtige bloemen trokken  zo dag in dag uit aan ons voorbij. De B&B’s  rolden af en aan, het Scottish ontbijt werd met grote regelmaat verslonden. Tassen inpakken en uitpakken,  er kwam geen eind aan ,maar we genoten. We gingen ervoor. Edingburg kwam op ons pad; even een korte rustpauze en weer verder door eerst de Schotse borders. Daarna afwisselend door Schots en Engels grensgebied langs de oostkust naar Holy Island; weer een hoogtepunt maar dan van een meer spirituele aard. Na Holy Island trokken we verder over verschrikkelijk slechte single tracks:  gewoon gras en zandpaden met enorme gaten.

Newcastle kwam in zicht, de ferry lag te wachten voor een overtocht naar IJmuiden. Daarna de trein naar Zwolle. Het laatste traject afgesloten per fiets.

Een goed gevoel: We zijn weer gezond en wel  thuis.

Een korte terugblik over vier mensen met drie fietsen,  die drie en een halve week met elkaar optrokken  in een wel bijzondere harmonie. Er werd veel  overlegd, veel gelachen, compromissen uitgewerkt. Al met al een bijzondere aangename onderneming.

P.S   Wij hebben diepe bewondering voor Corrie en Gerrit; wat hebben die twee afgezien. Gerrit met altijd maar weer een grap of grol en Corrie stoïcijns doorgaand.