Dag-18 Zondag 5 juni

Andrian-Prado am Stelvio  80 km

Het dorpsfeest  hield sommigen van ons geruime tijd uit de slaap. Het was mooie muziek maar duurde tot een uur of twee. Om half acht begon onze dag waarop we onze reis vervolgden op het fietspad lang de Adige.

Het landschap wordt ruwer, de besneeuwde toppen komen in zicht. Het eerste deel van de reis leek het of onze remmen aanliepen. Je merkte niet dat de weg vals plat is, maar naar beneden kijkend zie je de rivier steeds lager liggen. We fietsen stroomopwaarts, de benen moeten goed aan het werk. Na een mooie rustplaats bleek het pad na een tornante en tegen de verwachting in makkelijker te lopen. Het werd minder steil. We naderen Merano en worden door de routemaker door de buitenwijken van de stad geleid. Ook hier is weer markt.  Het fietspad wordt afwisselender door de hoogteverschillen en de stukken ongeasfalteerd wegdek. We merken ook dat we een pas over moeten, want we krijgen een straffe tegenwind uit de richting van de Reschenpas. Stekend warm is het tussen de druivenvelden en boomgaarden. Op de achtergrond steeds het geruis van de rivier. Soms onderbroken door de hoorn van de trein, die zijn  komst aankondigt. We merken ook dat de Oosterrijkse grens niet ver meer is (de huizen, de taal, de mensen, de vensters met geraniums, de Gasthauser). We zijn in Zuid-Tirol, dat samen met Trentino tot de eerste wereldoorlog deel uit maakte de van Oostenrijk. Bij het vroeg-Romaanse St. Sisiniuskirchlein van Laas, het oudste kerkje van het dorp, besluiten we toch nog een stukje door te rijden. (In Laas wordt het witte goud gedolven: marmer) . We fietsen door tot Prado, het ligt aan de voet van de adembenemende Stelvio. We zijn dit keer de regen net voor en zijn mooi op tijd in ons b&b en besluiten ter voorbereiding op morgen de remblokken te vervangen. Helaas wil de fiets van Gerrit niet meewerken en moeten we morgen vroeg een fietsenmaker inschakelen. We zien wel of we daarna nog op de fiets komen.