Dag-15 Vrijdag 11-08-2017

Staatsburg-Germersheim  125km.

Na ons bezoek aan  Straatsburg vertrekken we om 8.30 uur om de Rijnroute te gaan volgen. Mister g.p.s. brengt ons redelijk snel de toch wel grote stad uit , waarvoor hulde. Als we voor de grote Rijnbrug een voorbijganger naar de naam van een grote plaats op de route vragen, bevestigt hij dit en zegt erbij: 'Over de brug bent u in Duitsland'. Dit klinkt me goed in de oren (Adri). Om me in het Duits te kunnen uitdrukken voelt toch heel wat vertrouwder. Zo laten we het Franse land achter ons en volgen nu de Duitse Rijn. De routemakers sturen ons alle kanten op, de ene keer aan de ene kant, dan weer aan de overzij. Soms bovenop de dijk met uitzicht over het water, de scheepvaart, en niet te vergeten de zwanen langs de kant. Dan weer onderlangs over gladder asfalt en soms wat verder weg van de rivier. We slingeren er wat af! We rijden tussen fruitbomen door en plukken een paar appeltjes voor de dorst. De wind hebben we achter, voor de verandering. Het is goed weer, maar wel 20 graden lager dan aan het begin van onze tocht. Deze temperatuur is toch nog wennen en we prijzen ons gelukkig ook hiermee rekening te hebben gehouden in onze bagage. 

Een veer naar de overkant kost 5 €, (2 pers. en 2 fietsen), wat naar ons idee niet weinig is voor zeer een kort tochtje. Er is nog 1 auto aan boord. De tarieven zijn misschien zo omdat er vaak gevaren wordt en voor relatief weinig passagiers.

Wat opvalt is, dat we langs deze route heel wat meer fietsende tegenliggers hebben, bepakt en bezakt. Langs de weg kunnen we  2 gestrande dames helpen met het lenen van een goede fietspomp. Een helpende hand wordt overal geboden. Je hoeft maar even ergens stil te staan en er stopt wel iemand met de vraag of hij/zij van dienst kan zijn. De enige accomodatie die we vandaag tegenkomen is een kleine Konditorei. In kleine plaatsjes fungeren deze winkeltjes duidelijk als een ontmoetingsplek voor vaste klanten bij een kopje koffie rond een statafel. Rond het middaguur begint het teregenen. De regenpakken gaan voor het eindpunt ook niet meer uit. Er is niet eerder een hotel dan in Gernersheim, wat de etappe brengt op 125 km. Maar met flink de vaart erin moet het lukken. In deze plaats gekomen is het hotel niet een twee drie te vinden. Een behulpzame voorbijgangster keert ongevraagd om op haar eigen route en rijdt met ons mee, want ze vindt het wat moeilijk uit te leggen. Ze gaat wel langs een andere route naar haar eigen bestemming. De Gernhermerhof blijkt helemaal ingesteld op fietsers. We mogen morgenochtend bij het ontbijt gratis een pakketje meenemen voor onderweg, wordt ons verteld. Zou dit 'gratis' de reden zijn dat er zoveel Nederlanders blijken te logeren?