ierland 2011 de groene ronde Benjamins

De groene ronde,  https://www.youtube.com/watch?v=ujHxOrBrK7g

Fietsen door het groene Ierland  

Maandag 16 mei 2011

Het is bijna zover 21 mei vertrekken wij naar Ierland Dublin, via Sibculo , Hoek van Holland naar Hull dan verder naar Holeyhead , om vandaar de boot te nemen naar Dublin.
De tocht voert ons dan de eerste dag , via hopenlijk kleine L wegen naar Edenderry,
De dagafstanden zullen ongeveer 80 Km bedragen, onderkomen etc is niet geregeld we zullen zelf de adressen van B&B en hostels moeten zien op te sporen.
In grote lijnen loopt de route dublin, galway, dingle., cork, wicklow dublin afstand ongeveer 1400Km.
Spullen zijn aangeschaft, vooral regenkleding,fietsen nagekeken proefritten gemaakt, en ik denk dat we kunnen.

Zaterdag 21 mei. Met de tassen vol krentenbollen als rantsoen voor de komende dagen via een verlaat verjaardagsbezoek in Krimpen a/d IJssel , richting Hoek van Holland gereden. Niet helemaal vlekkeloos omdat we natuurlijk weer eigenwijs waren en de ‘reisleidster  onder onze motorkap’ niet blind wilden volgen. Maar ruim op tijd  kwamen we aan de haven, waar we al zeer snel konden inschepen op de P&O naar Hull en onze binnenhut in gebruik nemen. Lekker in de zon konden we aan dek de havenactiviteiten volgen. De captain beloofde ons een comfortabele reis, want de Noordzee was spiegelglad. Geen centje misselijke pijn te verwachten dus en dat zou ook helemaal lukken. Eerst nog een keer geoefend hoe we van onze hut helemaal aan de andere kant van het schip naar het autodeck kwamen. Dat kan in de drukte ’s  morgens vroeg nog wel eens mis gaan.

Na een frisse zonsondergang de kooien maar eens opgezocht. Twee stuks boven elkaar, een spiegel als raam en de ladder met klittenband aan de muur bevestigd. Bovenin klimmen ging wel, maar er uit was een ander verhaal. Je moest toch niet al te stram van lijf en leden zijn. Het horloge vast een uur terug op Greenichtijd gezet en de ogen dicht tot de volgende morgen zeven uur. The weatherforcast verblijdde ons met het vooruitzicht voor de volgende dagen van stormachtige wind en ’zware regen’!

Zondag 22 mei.

We zijn al vroeg wakker al hebben we weinig last gehad van stampende motoren. Tegen achten kwam de Engelse kust in zicht. Een half uur later zouden we in Hull aanleggen. Vlot zijn we van de boot af en nadat de douane nog even een blik in onze auto werpt en vraagt wat er in de tassen zit mogen we verder. Dus binnen een paar uur Engeland oversteken naar Holyhead. Het links rijden went toch al weer tamelijk gauw. De rotondes blijven het lastigst. De verwachting was dat we ruim met de tankinhoud  Holyhead zouden kunnen halen , maar dat bleek toch kiele kiele. We zouden zo spoedig mogelijk in Ierland moeten tanken. En dat zou nog spannend worden. De overtocht was zweverig; het water was woelig.  Maar zonder akeligheden reden we in Dublin weer van boord. Toen bleek het niet makkelijk op de goede weg te komen naar Lucan, waar we zouden overnachten. De benzinepompen bleven op afstand want de omgeving van de haven lag weer eens op de schop en omleidingen brachten je waar je niet wezen moest. Zo brengt Ierland zijn toeristen even lekker via een tolweg en vangen daar weer goed van.

Maar het lukt toch de tank weer vol te krijgen en via de drukke stad in Lucan Lodge aan te komen waar onze auto de komende weken veilig achter een hek zal blijven wachten. No probleem! De landlord Gary is zeer vriendelijk. Onderweg zijn we nog voor een warme hap gestopt bij een toko waar gewoonweg een bord op stond met ’Food’ . Het smaakte na alle krentenbollen.

Maandag 23 mei. De derde dag al weer!

De dag begint weinig belovend; de katten en honden vallen echt met bakken uit de lucht en de takken van de bomen hebben het zwaar te verduren. Even denken we er aan nog maar een dag te blijven. Maar als het toch wat lichter in de lucht wordt, gaat Rien de fietsen uit de auto halen en klaar maken voor vertrek. We zullen nog wel eens vaker nat worden. Twee per auto vertrekkende mede-gasten bekijken het meewarig. Ik bereid me voor op een dag ploeteren tegen de wind in met harde regen in het gezicht en drijfnatte regenpakken. Maar de weergoden waren ons gunstig gezind. De regen viel mee, maar de oceaanwind wind liet zich kennen. De holle wegen met muren en heggen blijken er niet voor niets in Ierland. Ook op de Electro  moest ik nog flink aan de bak! Maar dankzij dit stalen ros lukte het aardig. Na een klein stukje drukke weg bracht de GPS ons op rustige smalle asfaltwegen. Açhteropkomend verkeer reed ruim om ons heen. Dat was ook wel nodig met de  stormvlagen die je soms uit de koers brachten. De omgeving is glooiend, met soms een stevige klim.

De weggetjes waren precies zoals we thuis via streetview van google earth gezien hadden. Zelfs de huizen met muurtjes en hekken kwamen  bekend voor. En dan al dat vervaarlijk blaffend en springend geboefte op de erven! De dazer morgen toch maar beter bij de hand houden en uittesten. Om een uur of half twee zijn we 65 km verder en toch nog nat in Edenderrie. Na een flinke bak koffie en warme applepie stallen we de fiets in de schuur van B&B ‘Fishermans rest‘. De eerste dagetappe zit er op. Mss Rita heet ons welkom. Na een verfrissende douche verkennen we deze plaats. Veel blijkt gesloten op maandag. De winkeltjes aan de hoofdstraat zien er oud en vervallen uit. Wel is er wat bezijden van deze weg een modern overdekt winkelcentrum en 24 uur p.d. geopend.

Dinsdag 24 mei.   Edenderrie- Glonmacnois  85 Km.

Na een gezellige nacht in een te klein bed , en na het openen van de gordijnen wachtte ons een grote verrassing: stralende zonneschijn. We lieten ons het ontbijt goed smaken en om negen uur werd de route opgepakt. De door ons uitgezette route d.m.v. GPS en OSM kaart van Ierland liep over z.g. L wegen waar nauwelijks verkeer op reed. Ook  het aanwezige vee was stomverbaasd; waarschijnlijk waren wij de eerste fietsers met van die felgekleurde tassen .Er stond er nog steeds een stormachtige wind, en ook de kleine steile heuvels hakten er goed in. De elektro bike had het zwaar en met deze omstandigheden was een actieradius van +/_ 95 km het hoogst haalbare. Na enkele stops met Hot chocolate en appelgebak werd de blik weer voorwaarts gericht en om drie uur bereikten we het einddoel van deze dag Glonmacnoise, het middelpunt van Ierland  geografisch gezien. Deze plek oefent een bijzondere aantrekkingskracht op ons uit. Prachtig uitzicht over de river Shannon .

Ook de mystieke sfeer die er hangt draagt bij aan het bezoeken van deze bijzonder plek. Na dit bezoek werd het tijd om een onderkomen te zoeken. Deze was snel gevonden. Het was een B&B waar wij ook ons avondmaal konden nuttigen. Wij werden echt in de watten gelegd. Dit heeft toch wel iets, logeren bij de plaatselijke bevolking. Een kilometer ten noorden van Glonmacnoise runnen Kate en John Harte Brennan B&B  Kajonhouse. Zeer gastvrij en met veel humor. Het vertroetelen van gasten is voor henzelf big fun. Ook avondeten wordt desgewenst geserveerd. . Een aanrader voor wie in die omgeving onderdak zoekt.

Na een diner met voor mij een whisky ‘on the house’ en voor Adri een Bailys. Tonnetje rond, zochten wij onze kamer weer op. Wat een prachtige dag.

Woensdag  25  mei  Glonmacnoise - Kinvarra   85 Km. Een flinke tegenwind en regen was de verwachting. De regen was er bij vlagen, maar de wind kwam van opzij en de heggen vingen veel op.

Het eerste stuk van de route ging via een R weg, maar deze keer met een ruime Hard Shoulder waarop het een verademing was te kunnen fietsen.  Het grootste deel van de route weer over de kleine en rustige weggetjes. De ene keer met een hele kudde meerennende koeien, dan weer wakker wordende erfhonden, nieuwsgierig wie hun saaie dag kwam opfleuren. Een onverwachte ontmoeting met een tegenligger. Om elkaar te kunnen passeren moeten wij ons in de heg laten vallen,we staan  allemaal stil. Het autoraampje gaat naar beneden en er wordt een praatje gemaakt. ’ Hoe het gaat met de tour? En het weer? Och, jullie komen vast niet voor de zon‘. Als we zeggen dat we hier zijn voor het landschap en de Ieren, kan het niet meer stuk.: Have a good trip and God bless!

Een tijdje later zitten we met een warme lunch, een beker koffie en een broodje vers gebraden worstjes uit een klein winkeltje, en wachten een bui af in een bushokje. Dat is geluk hebben, want die zagen we nog niet veel. Na een flinke tocht komen we aan in Kinvara. De Ierse rimboe ligt nu achter ons. Stille weggetjes met hier en daar een aardige bungalow. Soms half afgebouwd en geen werkvolk te zien. Veel gereden vandaag, maar toch minder inspanning dan gisteren. ‘s Avonds delen we de verhalen met onze Canadese medegasten Alberta. Waar wij in Kinvara op de avondwandeling voor een dichte kasteeldeur kwamen hebben zij van een middeleeuws en overvloedig gastmaal genoten en middeleeuwse muziek. Een volgende keer beter, kastelen genoeg op de route.  Een van de Canadezen bleek de buurman van Evert van Benthem.  We zijn nu weer helemaal op de hoogte van diens wel en wee. Ook de kinderen van Benthem zijn schaatsers geworden. De landlady is een praatgrage dame en is zeer gecharmeerd van Obama tijdens zijn bezoek aan Ierland (We all adore him, he is so relaxed!) en ook de Engelse Queen heeft haar goedkeuring: een echte Lady! Dit alles de krantenberichten in Nederland ten spijt.

Donderdag 26 mei,

Na alle inspanningen van de afgelopen dagen wilden we er vandaag een rustig dagje van maken, in eerste instantie leek dit een niet al te lastige opgave. De wind was goed ,de kleine weggetjes regen zich aaneen ,de vogeltjes zongen en wij ja, allebei  zongen wij mee. Toen kwam voor mij de kater ,wij moesten dwars door de Burren , en dat was zeker voor mij voluit aan de bak.Na weer een behoorlijke klim (pas) waar ik de Rohloff naaf in stand 1 moest zetten kwam ik hijgend en puffend boven bij het uitzichtpunt ,waar mevrouw doodleuk de mededeling deed , goh ik ben er al vijf minuten!!!( ik balen).

Verder maar weer na het klimmen is de beloning altijd weer een afdaling, het fietsen in Ierland is tot dit moment te vergelijken met de Ardennen best wel zwaar. Na  een bezoek aan het Burren centrum  waar een tentoonstelling was over de wording van het landschap  en het overleven van mensen  dieren en planten. Na dit bezoek was het tijd om de inwendige mens te versterken, wij hadden nog niets gegeten, achter een muurtje uit de wind een waar feestmaal aangericht,terwijl de regen op onze capuchons neerkletterde ach een buitje. Na nog 12 km een Hostel gevonden in Lehinch waar we uitzicht hadden op de cliffs van Moher en de oceaan op loopafstand waarlijk een schoon plekkie.

Adri heeft inkopen gedaan en wij gaan nu uitgebreid dineren in de Hostel keuken met de meest wonderlijke geuren.

Daarna iets warms onder de jas voor een frisse neus langs de boulevard en het strand. We worden gezandstraald in de stevige wind, maar komen tevreden terug in het hostel.

Internet is beschikbaar, dus een goed moment om de dagverslagen op de weblog te zetten, iets wat tot nu toe niet lukte. In de loop van de avond lopen er nog wat jongelui binnen in het hostel, maar druk is het nog niet. Er wordt nog laat gekookt met veel uien. Wij zijn de enige oudjes onder dit dak.

Vrijdag 27 mei, gezamenlijk verslag.

Vanaf nu zullen wij voor het grootste gedeelte de groene route van Benjamins volgen,deze heb ik op mijn GPS gezet en dit scheelt aanzienlijk veel kaartlezen. Doe je dit niet dan fiets je in Ierland een slag in de rondte, geen of slechte bewegwijzering, en kies je de doorgaande routes dat is echt niet leuk fietsen,ik denk dat we al met al nog geen vijf km op doorgaande wegen hebben gereden. De consequentie is wel dat je per dag wel heel veeeel hellingen op moet tussen de 5 a 10%. Niet lang maar dat hakt er wel in; je komt geen moment in je ritme.

Om half negen zitten we op de fiets, zo vroeg zijn we nog niet eerder vertrokken. Maar als je zoals dit keer zelf je ontbijt regelt, kan het snel gaan. Nog even hebben we gedubt of we nog weer langs de Cliffs zouden gaan. Gezien hadden we ze al eens. Toch maar wel en achteraf zijn we er tevreden mee. Het blijft indrukwekkend, deze hoge rotsen als abrupte grens van land en water. De weg er heen was een hele klim van 11 kilometer. Maar terug zeilden we een heel eind met een gang van 63 km naar beneden, weer richting Lehinch. Zo hard heb ik (Adri) nog nooit op een fiets gereden! Het was maar goed dat hier de weg mooi effen was.

Op de heenweg zijn we even gestopt bij de Well of St. Brigid, een belangrijke abdes uit de 5e eeuw, een bijzonder zuivere en devote jonge vrouw. Lange tijd was ze de enige vrouwelijke bisschop van Ierland. Zij werd heilig verklaard.  De well van St Brigid werd een bedevaartsplaats. Het water wordt geacht genezing te brengen voor alle mogelijke kwalen. Een aandoenlijk huiselijke prayer werd hierbij door de middeleeuwse bevolking geciteerd:

Dear St. Bridgid of the kine (cows)

bless the little fields of mine

the pastures and the shady trees

bless the butter and the cheese 

bless the cows with coats of silk 

and the brimming pales of milk 

bless the hedgerows and I pray 

bless the seed beneath the clay 

bless the hay and bless the grass 

bless the seasons as they pass

                (een toevoeging van onszelf:

                Dear Abdess, so we pray, bless the bicycles today)

And heaven’s blessings will prevail 

Brigid, Mary of the Gael!

De tocht ging verder heuvel op en heuvel af,  al met al behoorlijk vermoeiend met regenbuien en steeds toch weer tegenwind. Het vroeg ook van de fiets nogal wat energie. Met naar we aannamen te weinig power op de accu om de ferry naar Killymer te halen, waren we blij in Kilmihil een B&B te kunnen bemachtigen. Een vriendelijke barvrouw in een pub wist er nog, en regelde onderdak voor ons met de toezegging dat de eigenaresse van de B&B vast ook nog wel voor ons zou willen koken (Een restaurant was er niet in de omgeving). Maar dit bleek teveel beloofd. De familie O’neil had al warm gegeten, maar ze zou ons niet hongerig laten! Er werd voor ons een warme maaltijd besteld bij de buren, de winkel bij de benzinepomp. En inderdaad, we kregen de beef met jus, koolraap en aardappelen warm mee. Het smaakte goed na 88 km in weer en wind. Ook op de Electro kostte het nog flink wat trapkracht. De komende dagen wordt de route vlakker.

We brengen de avond door in een lekker warme keuken met een kacheltje op turf gestookt. 

Zaterdag 28 mei,   84 KM

Nogal stijf in de spieren van de vorige dag gaan we aan het ontbijt (continental zoals steeds). De  gastvrouw was zeer benieuwd naar onze reactie. In de paar jaar dat ze een B&B runt heeft ze 6 fietsers onder haar dak gehad. Het gemotoriseerd verkeer raast allemaal voorbij. Een bord B&B aan de weg vindt ze zonde van de moeite. We geven haar een compliment; alles was uitstekend voor elkaar. We kunnen er weer een heel eind op komen.  Het huis is nieuw, de gastenkamers zeer gezellig ingericht, de bedden comfortabel.

We fietsen weg richting de ferry van Kilimer naar Tarbert, een half uur durende oversteek van de Shannon. Over kleine weggetjes gaan we weer verder met een flinke klim van meer dan 10%. Het weer is goed, dwz een zonnetje erbij, maar een sterke zuidwesten wind tegen. De wind mee schijnt men hier niet te kennen. Het is al net als met de andere tegenslagen van deze tijd in economisch opzicht. Net als bij ons in Nederland staan er ontzettend veel huizen te koop. We wijzen elkaar  regelmatig een pandje aan: zullen we die maar kopen? Maar ja dan zit je mooi wat landschap betreft, maar ook ontzettend ver weg van alles en alle dierbaren.

Vlak voor Ballylongford komen we langs de resten van het 15e eeuwse Franciscaner klooster van Lislaughtin. Het wordt nu volledig gebruikt als begraafplaats.

Elke vierkante meter binnen en buiten de muren van het vervallend gebouw is gebruikt. Je kunt praktisch niet om de graven heen lopen. Binnen de kerk van een belangrijke abdij begraven worden gaf een verzekering voor een plaats in de hemel. De elite is goed vertegenwoordigd.

De ruine is nog steeds sfeervol. In 1998 werd hier bij zonsopgang een spook gezien van een vrouw die uit de mist tevoorschijn leek te komen. Volksverhalen zijn hier sterk in zwang.

Ook de resten van kasteel Carrigafoyle lagen vandaag nog op onze route. We hebben het gelaten bij een fotostop.

Even voor een dorpje passeren we op een smal weggetje , een jonge vrouw met een jengelende peuter in een buggy. Terwijl we haar passeren horen we haar zingen: Old Mac Donald had a farm…. Moeders doen dus overal hetzelfde als een kind afgeleid moet worden.

Waar het landschap vlakker is wordt soms een kamp van Tinkers gezien, een rondtrekkend volk, maar geen zigeuners. De kost verdiende men vaak als ketellapper.

Na nog weer pittig klimwerk keken we over de baai bij Tralee, een leuk stadje met veel bezienswaardigheden. Na het binnenrijden van deze plaats sturen we de fietsen naar het trottoir om ons te bezinnen waar we wellicht moeten zijn. Een vriendelijke oude heer steekt uit eigen beweging de drukke straat over en wijst ons de weg. Het was vast een bekend figuur, want de meeste passanten groetten hem. We zullen morgen een rustdag houden en boeken 2 nachten in het Finnigan Hostel. Het is een mooi opgeknapt 18e eeuws pand met goede accommodaties. De fietsen staan in de ‘huiskamer’. De komende week zijn er muziekfestivals in de hele omgeving, van Ierse traditionele muziek t/m jazz. Hier hopen we natuurlijk wat van mee te pakken.

Zondag 29 mei

Na een  zelfgemaakt ontbijt,en wat langer blijven liggen begonnen we onze rustdag , om 10,30 uur.  Maar eens de wandelschoenen aangetrokken om de stad Tralee te verkennen. Het was nog heel rustig alleen de kerkklokken beierden er lustig op los, en bij de kerk was het een drukte van belang. Nog even een klein stukje opgesnoven van de dienst die daar gaande was. Het was een dienst met 1e commune. Meisjes als prinsesjes met een witte trouwjurk aan en een kroontje op het hoofd renden de kerk binnen. De evangelielezing was al gaande, maar er kwamen nog steeds mensen binnen.

In Tralee is jaarlijks een festival om het mooiste meisje van de county Kerry en Dingle te kiezen: The Rose of Tralee. Voor deze verkiezing komen Ieren van heinde en ver ,ook van overzee om dit mee te maken ,een waar familie gebeuren. Er is een gelijknamig park waar we geruime tijd hebben doorgebracht, werkelijk prachtige rozen en beelden. Nog een wandeling gemaakt langs het riviertje de Lee , nu even rust en straks naar de pub waar live Ierse muziek ten gehore wordt gebracht afgewisseld met strorytellers. We laten ons verrassen.

Maandag 30 mei.

HENK JARIG 50!!!!!! Vandaag besloten om een uitstapje te maken naar Dingle over de Connorpas. Dit is een route die totaal zo´n 240 km van de hoofdroute afwijkt. De hoofdroute pakken we later weer op. Het is gewoon jammer als je dit stuk schiereiland niet fietst of op enerlei andere manier laat liggen. Het eerste gedeelte van de route is nog redelijk vlak. Als we ergens in een pub een kop koffie drinken, worden we al gauw weer herkend als Nederlanders. Ieren blijken goed onderscheid te horen in een Duits of Hollands accent. De man in kwestie is al vroeg aan het bier. Voordat we weer weg zijn heeft hij al 2 flinke pints op. Hij vraagt naar de Hollandse economie. In Ierland is de bodem volgens hem nog niet in zicht. Hij heeft grote verhalen, maar van een sterk Iers accent en dan nog tandeloos gesproken maken we niet zo veel. Op de fiets de Connorpas over betekent een pittige klim van ongeveer 6 km, met de laatste km een steigingspercentage van zo´n 10% . Ik had het er knap lastig mee. Adri liet mij zoals gewoonlijk weer achter zich, maar gaf wel aan dat het op stand 1 toch ook best wel lastig was. Boven aangekomen kregen wij een regen- en hagelbui over ons heen. Niet mooi meer en koud; de hagel bleef geruime tijd liggen. Gehuld in alle kledij die we bij ons hadden gingen wij de afdaling in: rustig aan, het was glibberig. In Dingle aangekomen snel een hostel opgezocht. Prima voor elkaar ,een warme douche, wat eten en we kunnen er weer tegen. Adri heeft een vervelend kuchje over zich. Een plaatselijk avondconcert laten we maar lopen; zo vervelend voor de andere aanwezigen en muzikanten. In de supermarkt spreken we een Hollander die hier al jaren woont. Het is een extreem voorjaar qua weer. Hij heeft in jaren niet meegemaakt, dat ook de tuinplanten het zo slecht doen.

Dinsdag 31 mei, 55Km Rondje Dingle

Na een goede nachtrust in een prima Hostel, om ongeveer negen uur vertokken om Dingle te verkennen een rondje van ongeveer 50 Km. Deze ronde was ons beloofd, moest meer dan jawel! Mooi zijn . Nu daar was geen woord teveel van gezegd , en dan nog zonnig weer, een niet al te harde wind, dus prima fietsweer. Er loopt aan de westkust van Dingle een smalle doch mooie weg, heel afwisselend. Het ene traject 200 meter boven zee, een ander traject bijna door de zee. Onderweg diverse uitkijkpunten; onze camera maakte dan ook overuren. De 7 'blaskets', rotseilandjes in een lijn van west naar zuid voor de kust, In de vroeg christelijke periode hadden monniken hier hun cellen. 13 families leefden hier van de jacht en visserij, maar na een slecht visseizoen vertrokken zij in 1954 naar de vaste wal. De vorige eeuw heeft deze kleine gemeenschap bekende schrijvers voortgebracht. Bestsellers door O'Sullivan, O'Griffit: o.a. The Islander. 
Onderweg verder heel wat bezienswaardigheden: oude forten en handwerklieden die in hun cottages aan het werk waren. Ook hebben we nog een wereldberoemde potterie bezocht, alleen konden de kleuren die deze potterie gebruikte ons niet bekoren; erg sombere donkere kleuren. In dit gedeelte van Ierland kom je veel Amerikanen en Canadezen tegen die hun roots bezoeken. Kortom een bijzondere mooie dag. Vanavond naar de Pub. Er zijn er hier in Dingle 18, die om de beurt Live muziek ten gehore brengen.

Woensdag 1Juni
In verband met een vervelende kuch van Adri besloten we een dag langer in Dingle te blijven, al lopen we zo wel wat uit in tijd. Het is een goedbestede dag geworden. Vanmiddag stapten we in de kleine bus van een plaatselijke gids, pensionado waarschijnlijk, om het prehistorisch erfgoed van Dingle Peninsula te bekijken. Veel lag op de route van gisteren, maar de verwijzingen in het Gaelic hebben we toen niet kunnen ontcijferen. De tour begon langs een rij opgerichte stenen met een prehistorisch alfabet daarin gegroefd.
We zagen Clochans, hutten uit het stenen tijdperk, van op elkaar gestapelde platte stenen zonder cement daartussen. De muren waren onderaan bijna een meter dik en de bouwsels iglovormig of meer taps in vloeiende lijn en waterproof.. Helemaal tochtvrij zat je niet. Grote stenen splitste men door met turf een vuurtje op de stansteen te stoken. Een hoge steen met een gat er door voor Kilmalkedar Church moet nog genoemd worden. Sloot men een contract, dan stak iedere partij zijn duim er doorheen tot ze elkaar raakten. Een woord gegeven op de plaats waar je dierbaren begraven zijn, en voor de kerk kwam je natuurlijk na. Het kerkje uit de voorchristelijke Keltische tijd . Deze kerkjes waren klein en voor persoonlijk gebruik. Een altaar was er niet. De Kelten aanbaden in hun ruige omstandigheden de natuur, de seizoenen. Een opening in de achterzijde en de deur lagen altijd in een lijn van oost naar west. Met nog een raam op het zuiden volgde men de baan van de zon. Na de kerstening van Ierland door St. Patrick in de 7e eeuw, sloten de Noormannen in 1200 de kleine kerkjes en bouwden grotere en voerden de Romeinse rite in. Op de begraafplaatsen zijn graven te vinden van 1300 tot heden.
Interessant was te zien tot hoever alles onder de grond verborgen gezeten had tot men aan de hand van een opgerichte steen met tekens daarop, is gaan graven. 
Grappig wel, dat wij op de route van gisteren enthousiast een idyllisch kerkje met een klein klokje op het dak gefotografeerd hebben, maar wat een zomerhuis blijkt te zijn van buitenlanders.
Met folkmuziek ter afsluiting was het weer een bijzondere dag.

Donderdag  2 Juni

Vroeg vertrokken, weersvooruitzichten waren goed,uitgezwaaid door de beroemdste inwoner van dit levendige vissersplaatsje, Fungie de dolfijn, die al 30 jaar geleden de Dingle bay in kwam zwemmen en bleef omdat hij er volop te dineren vindt. Dit alles tot genoegen van de plaatselijke bevolking die er wel bij vaart. Verder met de route die mede door het mooie weer een geweldige indruk maakte. Fietsen bezijden de zeearm van Dingle Bay op weg naar de ring van Kerry. Geen moeilijke route, maar wel de hele dag op en neer. Beaufort moest vandaag onze eindbestemming worden en alles liep van een leien fietsdakje, totdat de GPS met diverse alternatieven aan kwam zetten, en je raadt het al, prompt de verkeerde gekozen. Behoorlijk dom, ik had de GPS op een te grote schaal staan.

Maar toen kwam de kracht van een dergelijk systeem om de hoek zetten. Naadloos kwamen wij na twintig km te zijn omgereden weer op de juiste route. Op mijn opmerking: ‘meid wat zie je er goed uit!‘, deze geplaatst bovenop een helling, kwam een welgemeend: ’Ach ga toch fietsen!’ Dit leverde dus de nodige hilariteit op.

Nog enkele kleine klimmetjes en we waren op de plaats van bestemming, in een prima B&B. Douchen, even liggen en daarna naar een pub, cq restaurant, waar  op de weg erheen enkele ouderen te diep in het glas hadden gekeken. Er stond er eentje te slapen, zich staande houdend met behulp van een vensterbank, terwijl de andere om hem heen dartelde. Prima dag.

Vrijdag 3 Juni

Tijdens het ontbijt zien we een tafereel op straat dat we graag hadden gefotografeerd. Een lange stoet koeien komt voorbij om gemolken te worden op de naburige boerderij. Ongelooflijk om te zien hoe ze netjes twee aan twee gaan over de juiste rijbaan. Auto’s passeren. Een kleine (schapen-)hond heeft alles onder controle. Zeer druk rent hij om zijn kudde heen. De boer rijdt met een truck rustig achter de stoet aan. Als de koeien de goede afslag hebben genomen blijft de hond aan de overkant van de straat geagiteerd staan wachten op hun terugkomst, om hen weer naar de weide te mogen begeleiden. Het tafereel herhaalt zich twee maal daags, prachtig om te zien.

Voor ons doen laat, vertrekken we voor een prachtige route. De beschrijving heeft niets teveel gezegd, het uitzicht is steeds weer adembenemend. Het is nog wennen aan de hoge temperatuur. Na in de Climbers Inn de inwendige mens te hebben versterkt begonnen we aan de klim. De toestand van de weg naar de Ballyamapas is erbarmelijk slecht. Maar dit is natuurlijk niet uitzonderlijk als je over de kleinste weggetjes wilt fietsen met weinig verkeer. Adri die het fotografisch gedeelte voor haar rekening neemt werd bij een uitkijkpunt over een meer door twee Belgen gevraagd of ze even een foto van hun beiden op hun Harleys kon ‘trekken‘. Na op de top van de Gab ons middagmaal te hebben genuttigd, de afdaling begonnen naar Kenmare, een plaats die erg druk en vol was. Dit i.v.m. de ‘bankholliday’ van juni, een extra vrije maandag voor de Ieren. Redelijk snel vonden we een B&B waar het goed toeven blijkt.  Nog even de stad in voor Live muziek van CD! en dat was het voor deze dag .

Zaterdag 4 juni

Weer de fietsen bepakt in een lekker zonnetje. Eerst nog wat brood gehaald en smeerbare geitenkaas. Zoiets bevalt altijd prima als beleg onderweg.

Wandel- en fietsroutes genoeg in Kenmare, zo was het even zoeken naar de lijn van de GPS. Maar al gauw konden we verder. Het zal geen lange fietsdag worden; we zijn van plan tot Ballylikkey te gaan en daar onderdak te zoeken. Dit vanwege de drukte van het Ierse lange weekend. De route nog verder volgen en de kleine weggetjes weer ingaan kan wel eens problemen geven.

Het is weer een echte panoramadag geworden met diverse uitzichtpunten. Een praatje gemaakt met een paar ezels, en verder naar de Druiden view bij het 200 jaar oude huisje van Molly Sullivan, die daar een klandestien whiskystokerijtje had en een illegaal cafe. Er werd nu in ieder geval lekkere koffie geschonken met daarbij desgewenst heerlijk homemade bakwerk. Haar huis met inventaris was een museumpje waarbij de bekende Ierse handwerkartikelen te kust en te keur werden aangeboden. Maar het is een leuke plaats om iets daarvan te kopen.

Vanaf het cafe ging de weg in een flinke, maar niet echt lastige stijging via twee tunneltjes omlaag naar Bantry Bay. Kilometers lang en met prachtige vergezichten raasden we naar beneden. Pas in Glengarif aangekomen moesten de trappers weer rond getrapt. Het bleek er dicht bevolkt met Nederlandse toeristen allemaal voor de prachtige tuinen van dit subtropisch centrum van Ierland. Terwijl we op een bankje onze lunch aten werden we diverse keren aangesproken. Niet zo vreemd als er met grote letters IJsseltechnologie op je shirt staat.Nog maar 15 km naar Ballylickey en om een uur of 3 zitten we bij een Bar/B&B aan de baai te genieten van een Heineken.

Zondag 5 juni

Wegrijdend uit Ballylickey kunnen we meteen beginnen met klimmen. Het is maar goed dat we daar de vorige dag gestopt zijn, want de eerste 20 km nog steeds geen B&B weer gezien en na 50 km nog niet. Op de eerste lange klim die er toch nog aardig inhakte volgt nog onverwacht de afdaling. Maar dat hadden we zo langzamerhand kunnen weten, je krijgt het hier niet cadeau. Het weer was prima, de wind half in de rug. Alles nog lang in rust, ‘s middags begon het op de wegen wat drukker te worden. Halverwege de dag begon het er op te lijken dat we Cork vlot zouden  halen. Na een rit van bijna 80 km waren we er. We rijden de grote stad binnen en lopen in het centrum vast in een lange Gaypride. Het is een uitbundige stoet met veel geluid, maar niet extreem provocerend. Ook hier wordt gedemonstreerd voor het homohuwelijk. Er is veel belangstelling langs de route. 

Nu de hamvraag wat onze reis betreft; wat gaan we doen?  Rijden we de ronde helemaal uit of nemen we de trein naar Dublin? Weersvoorspellingen en een vervelende verkoudheid van Adri doen ons de treinreis voorbereiden. We hebben na de goede dagen niet zo’n zin meer te eindigen met dagen door de regen en kou (12 graden).

Dit zijn de weersvooruitzichten voor de komende dagen. Het slot van een fijne reis wordt dus de trein….. Onderdak tegenover het station lijkt ons handig. Na wat informatie ter plekke blijkt reserveren via internet de helft van de prijs te schelen, maar je zit wel vast aan de geboekte trein en instaptijd. Maar om alles op de eigen laptop te regelen heeft nog wel wat voeten in de aarde. Zo lijken alle plaatsen al vergeven.

Maandag 6 juni

Al bijtijds de straat over gestoken, en om 7 uur komt via de computer in de stationshal alles voor elkaar. Een toegekend nummer kan in de kaartjesautomaat ingetikt en de kaartjes rollen er uit. De fietsen hebben een plek in de bagageruimte en wij kunnen onze gereserveerde plaatsen innemen in compartiment C, waar onze namen al in een display boven de stoelen vermeld staan, inclusief die van de buren. Leuk mee te maken hoe het elders in Europa toegaat. Vanuit Dublin fietsen we naar onze startplaats Lucan en vinden de auto terug met nog 4 wielen. Ook niet gek. Morgen de terugreis via Roslaere-Cherbourg. Op het internet een overtocht geregeld , hier bleek dat er alleen nog slaapstoelen vrij waren, nu dat moet dan maar.

Dinsdag 7Juni,

Na een breakfast wat alle perken te buiten ging konden wij er wel weer voor een weekje tegen. Onze lieve gastvrouw had ons waarschijnlijk verkeerd begrepen; we kregen als eerste het continental breakfast gevolgd door een full Irish ontbijt.
We hebben bijna alles opgemaakt, behalve de bloedworst; de oogjes in deze worst keken ons te dreigend aan. Overvol de auto ingepakt, deze zakte toen wij er instapten duidelijk verder in de veren. Onze gastvrouw gedag gezegd,en haar een compliment gemaakt over het ontbijt. Ze stond te glunderen, we moesten zeker nog eens terugkomen. Opvallend voor ons is de moeite die de B&B houdsters zich getroosten om het hun gasten naar de zin te maken, prachtig om dit mee te maken. Misschien ten overvloede, maar de Ieren zijn gewoon vriendelijke mensen en nemen alle tijd als je wat vraagt. Zoal Gary opmerkte het is nice, to be nice .Adri nog gauw een foto gemaakt van het bloemetjes behang; typisch Iers Engels. In een tijd van een mum waren we Dublin weer uit om via de route bezijden de Wicklow Mountains naar Rosslaere te rijden. In Wexford eerst nog het Irish National Heritage centrum park bezocht waar we een expositie en diverse delen van het vroegere Ierse leven bekeken. Toch nog maar even naar de haven gereden om te vragen of er toch nog een hut vrij was en warempel wij konden er nog eentje bemachtigen. Toch een hele opluchting, een nacht in slaapstoelen trok ons niet erg aan. Terwijl ik dit zit te tikken vertrekt de boot, de kapitein kondigt aan dat het nog wel eens een roerig nachtje kan worden. Morgen, woensdag om 16.30 uur hopen wij in Cherbourg aan te komen.
 

Woensdag 8 juni

De baren worden later op de avond inderdaad nogal woelig. Iedereen is naar het lijkt maar vroeg ter kooi gegaan. Voor een sanitair bezoek heb je heuse zeemansbenen nodig. Ruw worden we ‘s morgens gewekt door de omroepinstallatie, een stem kondigt aan dat het ontbijt op ons staat te wachten. Spontaan schieten we in een deuk met de gedachte aan het ontbijt van gisteren. Gelukkig kunnen we nu zelf uitzoeken wat we willen eten.

Urenlang genieten we op het dek van de zon en realiseren ons dat we weer continentale temperaturen tegemoet gaan. Om half drie waren we in de baai van Cherburg aanbeland, waar het nog tot half 5 duurde voordat we de vaste wal opreden.

Nu we in de buurt waren, was een rit langs de Normandische kustweg en een bezoek aan de Normandy American Cemetery te brengen, bij Omaha Beach. Er zijn een behoorlijk aantal bezoekers veelal Engelstalig, er heerst rust, er wordt niet veel gesproken, ieder is onder de indruk; het monument, de muren vol namen, de enorme velden witte kruisen van de vele jonge levens die gegeven werden.

Indrukwekkend is het ook nu zelf bij de steile kusten te staan, waar operatie Overlord zich afspeelde. Kusten die je alleen uit films en boeken kende.

Donderdag 9 Juni,

Na een overnachting in het schilderachtige plaatsje Port-En-Bessin wilden we deze dag toch nog benutten om enkele invasie stranden o,a, Juno ,Gold, en Utah beeach en Memorial Centra te bezoeken al deze bezienswaardigheden liggen op redelijke afstand van elkaar en geven een goed inzicht hoe deze invasie mede de loop van onze geschiedenis bepaalde. Eigenlijk waren we na een tijdje waarin we steeds stiller werden het wel gezien het was toch wel een fel contrast met de mooie fietsweken die we in Ierland doorbrachten. De steven van de VW naar het Noordoosten gewend en na een redelijk ontspannen laatste 600Km zijn we weer thuis.

Nog op ons netvlies en in gedachten nog steeds in Ierland

Resume,Ierland op de fiets, 

Ondanks vele verschillende meningen over is  “Ierland wel een fietsland” moeten wij sprekende uit onze ervaring zeggen dat Ierland zeker een fietsland kan zijn voor degene die goed voorbereid hier wil gaan fietsen. Geode voorbereid wil zeggen ga niet voor het weer, dit kan zeer verschillend zijn , zorg voor goed materiaal ,op de wegen die wij grotendeels hebben gefietst z.g. Len R  wegen zijn wielen met brede zeg dikke banden in het voordeel meer comfort, zelf reed ik op 26 Inch wielen met swalbe dureme en adri reed op 28 inch banden swalbe marathon.  Goede regenkleding is een must . Kaartmateriaal  in Ierland zelf kopen grotere keus van Topo kaarten. Nog beter is het met een GPS op stap te gaan maak dan vooraf routes via Bikemap.net deze plaats je dan in je GPS dit is werkelijk fenomenaal. Zonder dit hulpmiddel dwaal je rond of blijf je op de kaart zoeken bewegwijzering is slecht of ontbreekt. Wij hebben vanaf Doolin de Groene Fietsroute van Paul Benjamins grotendeels gevolg deze is ook verkrijgbaar als GPS track. Een wonderbaarlijke goede fietsroute die hier en daar nog voor verbetering vatbaar is. Fietsers die deze route volgden via kaartmateriaal hadden vrij veel moeite om op het juiste pad te blijven,en kozen dan uit armoede maar voor de grote doorgaande wegen jammer.Het fietsen op zich is best pittg , ik ben toch een doorgewinterde fietser en heb het als stevig ervaren, vooral omdat wij het gedeelte naar de westkust steeds een stormachtige wind tegen hadden. Maar de eindconclusie kan zijn ,een prachtige tocht schilderachtige natuur afwisselend weer , vriendelijke mensen,die ook geinteresseerd waren hoe wij Nederlanders tegen hun aankeken.

Thuis gekomen  was de eerste gedachte , we hebben Ierland nu wel gezien, het bovenste gedeelte hadden we drie jaar eerder bezocht, echter nog geen twee dagen later zeggen we alweer tegen elkaar ,we  zouden ook het bovenste gedeelte nog wel eens kunnen fietsen m.n. Donegal,Sligo  niets zo veranderlijk als een ……..Sibculo  12 juni    Adri , Marinus