Dag-19 maandag 6 juni

Prado -Pfunds over de Reschenpas en Norbertshohe  62 km.

Na een stevig ontbijt om 8 uur naar de fietsenmaker. Op Italiaanse wijze een kwartiertje meer of minder is geen probleem. De fietsen waren gedeeltelijk door Rien en Gerrit  al gerepareerd voor de winkel geopend werd. Eenmaal op weg vielen de beklimmingen flink tegen. Geen wonder, sommige remblokjes liepen aan. We passeren diverse kasteelruines. De bergen aan weerszijden worden steeds hoger met besneeuwde toppen. De stijgingspercentages liepen navenant.  Het fietspad leidde ons door mooie dalen, uiteindelijk 1545 meter omhoog. Om op deze hoogte te komen moesten we veel korte stijgingspercentages overwinnen van 16 tot 19 %. Onderweg komen we weer eens een andere wegversperring tegen: een kudde loslopende paarden met veulens. Tegen deze etappe zagen de dames enorm op, maar de algemene kreet was zijn we er al ?????.

We rijden over de dam langs het stuwmeer met de verdronken toren van Graun. Het is wel leuk om even iets over te zeggen. Afgezien van de scheve toren van Pisa is de verdronken kerktoren van Graun , die uit de Reschensee steekt , misschien wel de meest gefotografeerde toren van Italie. Veel mensen kennen het plaatje, maar weinigen het verhaal achter de toren.  De Reschensee ontstond in 1950 door de aanleg van een stuwdam. Voor die tijd waren hier uitgestrekte alpenweiden met daarin 2 veel kleinere natuurlijke meren. Een groot deel van Reschen en het hele dorp Graun is onder water verdwenen; alleen de veel gefotografeerde kerktoren steekt als een stomme aanklacht boven het water uit. De bevolking werd nauwelijks schadeloos gesteld voor verlies van woning en middelen van bestaan. Een groot deel van de gecupeerde veeboeren is dan ook naar elders vertrokken. 

We halen de Reschenpas die ons eigenlijk is meegevallen, al was die uit de richting Italie het zwaarste. De meeste passanten kwamen dan ook uit de tegengestelde richting. De Reschenpas is al vanuit de bronstijd een belangrijke route van handelsverkeer. Ook in de middeleeuwen bleef deze Romeinse weg belangrijk, maar uiteindelijk koos het meeste verkeer voor de Brennerpas. 

We dalen af naar Nauders en besluiten toch nog een stuk verder te fietsen via de Norbertshohe ( met een razendsnelle afdaling van 6 km lang en met haarspeldbochten) komen we op het drielandenpunt Oostenrijk, Zwitserland en Italie. In Pfunds belanden we in een typisch Oostenrijks pension met donker eiken. De gastvrouw is duidelijk gek op rozen, zowel binnen als buitenshuis.